Landschap in Nafraiting door Léon Frederic (1856 - 1940)

"Landschap in Nafraiting door Léon Frederic (1856 - 1940)" Léon Frédéric was een van de grootste vertegenwoordigers van Belgische symboliek en realisme. Hij werd in 1929 Baron veredeld door koning Albert 1e. Ontdekt in 1883 door Léon Frederic ter gelegenheid van het huwelijk van een neef met de voormalige dorpsleraar, het dorp Nafraiture en de Ardennes trokken ongetwijfeld de aandacht van de schilder. Elk jaar, al veertig jaar, blijft de kunstenaar bij de boeren, verblijft bij Philomène Poncelet, winkeldorp. Zijn landelijke dagelijkse leven inspireert haar belangrijkste werken die te zien zijn in de artistieke salons van heel Europa.

Het zal mogelijk zijn om op te merken dat deze interesse in de landelijke wereld, verre van geïsoleerd, wordt gedeeld door veel kunstenaars uit de Europese scene, van de beroemde Paul Gauguin tot de meest discrete Georges Lebrun. De reis van Léon Frederic in Ardennes blijkt net zo oprecht te zijn als ze worden weerspiegeld, vergelijkbaar met een duidelijke positionering van de kunstenaar in het artistieke veld.

Léon Frédéric: Landschap, schilder van allegorieën, religieuze en sociale onderwerpen.

26 augustus 1856, Léon Frédéric werd geboren in Gent. Het is de zoon van een meester Joker die hem heel vroeg introduceerde bij de kunst van het tekenen en schilderen. Op vijftien was hij leerling bij Charle-Albert, een gerenommeerde schilder-decorator. De tiener wordt vervolgens toevertrouwd aan Jules van Keirsbilck met wie Frédéric zijn oog opleidt en zijn hand versterkt. Hij volgde avondlessen op de Royal Academy of Fine Arts in Brussel gedurende zeven jaar. Gedurende deze tijd woonde hij de workshop van Jean-François Portaels bij. In 1875 citeerde hij zichzelf met jonge schilders om een ​​workshop te huren waar ze het levende model kunnen bestuderen.

Van 1876 tot 1878 bereidde hij Leprix de Romauquel voor in de eliminerende test. Desondanks biedt zijn vader hem een ​​heel jaar aan wat hij naar Italië moet reizen. Hij maakte vervolgens een lange reis met de beeldhouwer Julien Dillens in Venetië, Florence, Napels, Romas. Hij bezoekt ook Engeland, Duitsland en Nederland. Voyages zijn beslissend zijn carrière georiënteerd: de invloed van Italiaanse primitieven wordt vervolgens gecombineerd met die van hun Engelse imitators, de pre-Raphaélites en Edward Burne-Jones in het bijzonder. In hetzelfde jaar exposeerde hij voor het eerst op de Motor Show van Brussel en maakte hij zijn debuut in de groep de essorqui herenigde aanhangers van realisme. In 1882 ontdekte Léon Frédéric het inspirerende werk van de Franse naturalistische schilder Jules Bastien LePage. Zijn kunst is de bizarre alliantie van een vele naturalisme en de naïviteit en de luxe van de Quattrocento en de Vlaamse primitieven, vaak uitgevoerd in de vorm van drieluiks. De schilderijen van Frédéric nemen vaak de vorm aan van esoterische allegorieën. Het is de poëzie van ellende, ontslag, stille plicht, moed. Als de thema's van zijn schilderij soms die van Franse realisten zijn, verschilt zijn manier aanzienlijk: ongebruikelijke verlichting, rauwe en discordante kleuren, een zorgvuldige tekening waarbij het model wordt geaccentueerd tot de ongebruikelijke, geladen composities, om te dragen, omgekeerd, om zijn schilderij te "afleiden". Deze werken zijn voldoende om het te classificeren als een van de meesters van de Belgische symbolistische stroom. Ze kondigen ook bepaalde surrealistische thema's aan.

In 1883 vergezelde hij zijn neef in de Ardennes, in Nafraiture. Geïnspireerd door de regio, vestigde hij zich daar al meer dan twintig jaar en bereikte de top van zijn kunst daar door idealisme te mengen met de realiteit. Hij wordt geprezen als een schilder die overloopt met beloften met zijn krijthandelaren, een drietych dat modernisme verzamelt voor het genie van primitieve meesters. Op de beurs van 1877 exposeerde Léon Frédéric zijn polyptyching -leeftijden van de boeren, die de algemene verbazing van kritiek en het publiek veroorzaakt; Het gedurfde en revolutionaire ontwerp opent de deur naar een nieuwe trend in het Belgische schilderij. In 1899 verhuisde hij naar Schaerbeek en nam deel aan vele internationale beurzen en tentoonstellingen en aan de idealistische kunstsalons. Het is geenszins onverenigbaar met zijn sociale zorgen: integendeel, het werk van Frédéric is vrij kenmerkend voor deze utopische symboliek waarvan onrealist alleen een vorm van protest is tegen de staat van de hedendaagse samenleving en een beroep op een betere toekomst. Dit is hoe het nodig is om zijn grote allegorieën te interpreteren, met onthullende titels: de mensen zullen op een dag de Sunoulesâges van de werknemer zien. Wat zich beweert in de verschillende werken van Léon Frédéric is de sympathie die hij ervaart voor de ongelukkige, de kansarmen van het lot, de Besoges die vechten tegen ellende, gewijd aan een obscure een onverdiende bestemming, daarom oneerlijk. Maar als de rode vlag in de tweede van deze schilderijen drijft, geeft Frédéric vaak de voorkeur aan hun toevlucht in het meer geruststellende thema van zwangerschaps- of troostende aard. De natuur is alomtegenwoordig in de productie van deze kunstenaar, beide in zijn landschappen, in zijn sociale werken, waar hij realiseert met het leven van de boeren van Vlaanderen of de Ardennes -arbeiders, zoals in zijn allegorische schilderijen. Een humanitair ideaal, dicht bij anarchisme, karakteriseert de composities ervan met sociale boodschap. Vanaf 1890, gekenmerkt door symboliek, produceerde hij een aantal grote dimensionale werken van een nog steeds naturalistische factuur.

In 1904 werd hij benoemd tot lid van de Royal Academy of België. Opgegroeid tot de rang van Baron door koning Albert 1st in 1929, tegelijkertijd dat James Ensor, Frédéric bekend staat als een van de belangrijkste schilders van symboliek in België. Zijn techniek is het gevolg van een lang leren met Belgische schilders zoals Portaels of Van Keirsbilck, maar ook van de observatie van de grote meesters van het Italiaanse schilderij als Michel Ange. Léon Frédéric stierf op 25 januari 1940, hij was toen 83 jaar oud.