Geboren in 1891 in het dorp Makov, nabij Jistebnice, groeide Jan Vítězslav Dušek uit tot een van de meest invloedrijke Tsjechische beeldhouwers van de vroege 20e eeuw. Zijn artistieke opleiding begon aan de Academie voor Schone Kunsten in Praag, waar hij zijn techniek verfijnde. Vervolgens zette hij zijn studies voort aan de Academie voor Schone Kunsten in Wenen. Echter, het was in Parijs, begin jaren 1920, dat zijn artistieke stijl een cruciale wending nam. Onder leiding van Antoine Bourdelle, een leerling van Auguste Rodin, nam Dušek een expressieve benadering van beweging, anatomische precisie en dynamische compositie over—elementen die kenmerkend werden voor zijn oeuvre.

In 1922 vestigde Dušek zich in Tábor, waar hij zijn atelier opende en inspiratie vond in thema’s als sport, beweging en fysieke inspanning. Dit sloot aan bij de Europese beeldhouwkundige trends die probeerden de ruwe energie van het leven vast te leggen, sterk beïnvloed door het Futurisme en Expressionisme.

Zijn talent werd al snel internationaal erkend, vooral vanwege zijn vermogen om de geest van sport en competitie in sculptuur om te zetten. In 1924 bereikte hij een belangrijke mijlpaal door een bronzen medaille te winnen op de Olympische Spelen in Parijs met De Boogschutter (Bogenschütze), een prestigieuze onderscheiding in een tijd waarin kunst en sport als verwante uitingen van menselijke uitmuntendheid werden beschouwd. Het jaar daarop kreeg zijn werk De Loper (Der Läufer) een zilveren medaille op de Salon van Parijs, wat zijn reputatie als meester van dynamische sculpturen verder versterkte. Zijn internationale erkenning bereikte een hoogtepunt in 1926, toen hij werd uitgenodigd om zijn werk te tonen op de Biënnale van Venetië.

Dušeks sculpturen onderscheiden zich door hun gespannen musculatuur, ritmische compositie en intense psychologische expressie. Meer dan een eenvoudige weergave van fysieke kracht, brengen zijn werken de innerlijke spanning over—de wilskracht, ambitie en extase van inspanning. Zijn vermogen om beweging in brons te vangen, verleent zijn figuren een gevoel van voortdurende vooruitgang, alsof ze op het punt staan om te springen, rennen of triomferen.

Dušek bleef tot het einde van zijn leven toegewijd aan zijn kunst. Hij overleed in 1966 in Tábor en liet een erfenis van krachtige en expressieve sculpturen na, die het publiek blijven boeien. Voor Dušek was beweging nooit statisch, en kracht nooit louter fysiek—zijn werk blijft een tijdloos eerbetoon aan menselijke doorzettingskracht, triomf en de eeuwige zoektocht naar grootsheid.