Alfred Dubucand was een Franse dierenbeeldhouwer die in het midden tot het einde van de 19e eeuw werkte. Sommige bronnen beweren dat hij een leerling was van Antoine-Louis Barye.

Zijn werken werden vaak opgenomen in de jaarlijkse kunsttentoonstelling van de Salon in Parijs, waar hij tot 1883 werken presenteerde. Dubucand debuteerde op de Salon van 1867 met een wasmodel van een dode fazant.

Hij boetseerde vooral diergroepen, waarbij hij een aantal herten-, honden- en paardensculpturen maakte. Zijn betere afgietsels hebben een warme, middenbruine patina, soms in nog lichtere tinten, grenzend aan een zeer lichtgeel, bijna de kleur van het brons zelf. Dubucand's bronzen dieren, allen van groot realisme, hebben de reputatie zeer fijn geciseleerd te zijn.

Dubucand besteedde veel aandacht aan de anatomische details van zijn onderwerpen, vaak zo scherp dat hij de aderen in de poten van zijn herten- en eland sculpturen liet zien. Realisme was zeker een van zijn sterke punten als dierenbeeldhouwer. Zijn dieren lijken nooit "bevroren" en hij was in staat om de natuurlijke bewegingen en houdingen van elk dier uit te beelden.

Hij creëerde zijn oorspronkelijke werk in was of klei en goot zijn stukken vervolgens in brons volgens de verloren-was-methode, hoewel ook een deel van zijn werk werd gegoten via de zandgiet-methode. Veel van zijn oosterse beeldhouwwerken zijn voorzien van Noord-Afrikaanse taferelen die Arabische stamleden en nomaden te paard en op kamelen uitbeelden. Hij kreeg een medaille op de Salon in 1879 voor zijn Perzische jager op jachtluipaarden. Als Dubucand's werken soms menselijke figuren afbeelden, vaak van oriëntalistische inspiratie, dan worden ze altijd vergezeld door dieren.

Bron: Wikipedia