Wilhelm Krieger was de zoon van de schilder Eduard Theodor Krieger. Hij werd geboren op het Oost-Friese eiland Norderney in de Noordzee. Hij verliet het eiland al snel en woonde als leerling bij familie in Norden, waar hij naar het gymnasium ging. Het grootste deel van zijn leven bracht hij echter door in München en het nabijgelegen Herrsching am Ammersee.

Hij verliet Norden zonder zijn studie af te ronden en ging drie jaar in de leer als decoratieschilder in Bremen. In 1896 vertrok hij naar München zonder zijn leertijd af te maken. Daar schreef hij zich in aan de Kunstgewerbeschule 1896/1897, maar stopte na één semester. Hij keerde terug naar de schilderkunst en werd lid van de Vereinigte Werkstätten München (een beweging vergelijkbaar met de Arts and Crafts-beweging in Groot-Brittannië en de Wiener Secession). Vanaf 1901 leerde Krieger beeldhouwen en raakte hij vertrouwd met bronsgieten en de kunst van het patineren. Twee jaar later werd hij partner in de Münchense firma Zierhut & Krieger, die kunstnijverheid zoals serviesgoed en sieraden leverde. Hij begon zich toe te leggen op het beeldhouwen van dieren en begon freelance te werken voor de Keramische Werkstätten in Herrsching, waar hij later zijn toekomstige vrouw Emilie Butters ontmoette, die keramiste en kunstlerares was.

In 1907 werd hij lid van de Secession München. Hierdoor kon hij sculpturen presenteren op tentoonstellingen georganiseerd door de Secession München. Het stelde hem ook in staat om zijn werk in de daaropvolgende jaren tentoon te stellen in Berlijn, Bremen, Dresden, Düsseldorf en Londen.

In 1912 trouwde Krieger met Emilie Butters, die toen artistiek directeur was van de afdeling schilderen in de keramiekwerkplaatsen van Herrsching. Het echtpaar kreeg vijf kinderen. In 1927 kreeg Wilhelm Krieger de eretitel Professor van het Beierse Ministerie van Cultuur.  De eerste solotentoonstelling van Wilhelm Krieger vond plaats in 1934 in de Städtische Galerie in Neurenberg en werd door tijdgenoten toegejuicht. Van 1937 tot 1944 nam Krieger deel aan de grote jaarlijkse tentoonstelling van Duitse kunst in het Haus der Kunst, georganiseerd in München op initiatief van Adolf Hitler. Het Haus der Kunst was bedoeld om te laten zien wat de nationaalsocialisten beschouwden als “echte” Duitse kunst. Toch is er niets “nationaalsocialistisch” aan Kriegers kunst.

Krieger, die van jongs af aan hardhorend was, vertrouwde op de kracht van zijn beeldend vermogen. Niet de spraak of het schrift, maar de beeldhouwkunst stelde hem in staat zich uit te drukken. Als kind was Wilhelm Krieger erg gehecht aan de dieren van zijn geboorteland, die hij ontmoette tijdens zijn dagelijkse wandelingen. In zijn beeldhouwwerken komen vooral zoogdieren uit Duitsland voor en vaak ook vogels: uilen, eenden, kauwen, hanen, valken, buizerds, arenden, condors, kraanvogels en maraboes bevolkten zijn atelier, naast andere huisdieren zoals katten, honden, herten en soms apen. Tijdgenoten van Krieger prezen zijn sculpturen al om hun pure vorm en bewonderden zijn vermogen om dieren sterk te stileren en tegelijkertijd hun natuurlijkheid vast te leggen. Krieger, een autodidactische beeldhouwer, creëerde zeer individuele kunstwerken die zijn unieke persoonlijke visie weerspiegelen. Hij was geïnteresseerd in het modelleren van dieren zonder ze een symbolische betekenis te geven. Krieger bestudeerde noch werd beïnvloed door andere dierbeeldhouwers. Door middel van stilering en vereenvoudiging heeft Krieger zeer levendige sculpturen gecreëerd die, hoewel zeer verschillend, soms door hun zachtheid, gladheid en soberheid een intensiteit hebben die enigszins lijkt op die van het werk van de Franse beeldhouwer François Pompon.

Het oeuvre van Krieger omvat ongeveer 200 diersculpturen. Zijn beelden werden in brons gegoten. Hij beeldhouwde ook in kalksteen en marmer. Zijn werk was erg populair en werd ook geproduceerd in porselein en steengoed door gerenommeerde bedrijven als Hutschenreuther, Rosenthal en verschillende andere grote porseleinfabrikanten.

In tegenstelling tot de porseleinen beelden, die in massa werden geproduceerd door modelmakers in porseleinfabrieken ver van het huis van de kunstenaar, waren het de bronzen beelden die Kriegers grote vakmanschap en vaardigheid demonstreerden. Hij miste de kans niet om de oppervlakken van de bronzen zelf te beitelen, om de sculpturen de finishing touch en de kleur van het oppervlak te geven. Kenners roemen de ongewone, warme kleur en de fijn gedetailleerde, gedetailleerde oppervlaktebehandeling van Kriegers werken.

De werken van Krieger hebben al hun weg gevonden naar belangrijke musea en collecties en Wilhelm Krieger zal in de nabije toekomst zeker zijn rechtmatige plaats krijgen in de rangen van de grote Duitse dierbeeldhouwers zoals August Gaul en Fritz Behn.