Ugo Cipriani (13 augustus 1887 – 18 juni 1960) was een Italiaanse beeldhouwer wiens werk de elegantie en dynamiek van de Art Deco-beweging belichaamt. Geboren in Florence, Italië, was hij de zoon van Adolfo Cipriani, een gerenommeerd beeldhouwer. Al op jonge leeftijd werd hij ondergedompeld in de wereld van de beeldhouwkunst, een traditie die hij verder zou verfijnen aan de prestigieuze Accademia di Belle Arti di Firenze. Daar beheerste hij verschillende materialen en werkte hij met marmer, terracotta, brons en albast, waarbij elk medium hem nieuwe mogelijkheden bood om beweging en vorm te verkennen.

De jaren 1920 betekenden het hoogtepunt van Cipriani’s carrière, een periode waarin de Art Deco-esthetiek—met de nadruk op gestroomlijnde elegantie, ritmische dynamiek en gestileerde ornamentiek—zijn artistieke visie vormde. Zijn figuren, vaak gekenmerkt door een vloeiende beweging en een harmonieuze balans tussen idealisering en naturalisme, werden emblematisch voor deze verfijnde stijl. Een van zijn meest bekende vroege werken is het indrukwekkende bronzen monument van Guglielmo Oberdan, onthuld in 1919 op het naar de held vernoemde plein in Florence. Deze publieke opdracht vestigde zijn reputatie als een beeldhouwer die historische grootsheid wist te verenigen met een verfijnde moderne gevoeligheid.

Toch bracht de opkomst van Mussolini’s fascistische regime een keerpunt in zijn leven en carrière. In 1935, gedwongen om te vluchten voor politieke vervolging, zocht hij zijn toevlucht in Frankrijk, waar hij zich in Parijs als balling vestigde. Hoewel hij van zijn thuisland was vervreemd, bleef hij toegewijd aan zijn kunst, waarbij hij met dezelfde gedrevenheid bleef beeldhouwen als in zijn eerdere jaren. In deze nieuwe omgeving paste hij zijn werk aan de evoluerende smaak van de Franse kunstscene aan, waardoor zijn sculpturen een unieke samensmelting werden van zijn Italiaanse klassieke wortels en de avant-gardistische stilering van het interbellum in Frankrijk.

Tijdens zijn verblijf in Parijs zou Cipriani onder verschillende pseudoniemen hebben gewerkt, waaronder "Menneville" en "Uriano", een praktijk die kunsthistorici en verzamelaars blijft intrigeren. Volgens zijn kinderen Lydia en Gabriel gebruikte hij deze namen mogelijk uit noodzaak tijdens zijn ballingschap, zodat hij zijn vak kon blijven uitoefenen ondanks de ontwrichtingen van oorlog en verbanning.

Cipriani’s beeldhouwwerk is opmerkelijk vanwege de diversiteit, met een oeuvre dat zich uitstrekt van portretbustes tot dynamische vissersfiguren en sensuele vrouwelijke naakten. Zijn vermogen om klassieke technieken te combineren met de elegantie en moderniteit van Art Deco gaf hem een unieke plaats in zowel de Italiaanse als de Franse kunstwereld. Zijn sculpturen, of ze nu in brons of marmer zijn vervaardigd, stralen een tijdloze allure uit—een subtiele balans tussen gratie, beweging en een diep begrip van materiaal en techniek.

Ondanks de moeilijkheden van zijn ballingschap bleef Cipriani artistiek actief tot aan zijn overlijden in 1960. Zijn nalatenschap leeft voort in zijn talloze werken, waarvan er vele te vinden zijn in particuliere collecties, kunstgalerieën en prestigieuze veilingen, waar ze verzamelaars en kenners van 20e-eeuwse beeldhouwkunst blijven fascineren. Vandaag de dag wordt Ugo Cipriani niet alleen herinnerd als een beeldhouwer van uitzonderlijke verfijning, maar ook als een kunstenaar op het kruispunt van twee werelden—tussen Italië en Frankrijk, traditie en moderniteit, ballingschap en huiselijkheid.